Η Κατερίνα Κεράστα διαβάζει το βιογραφικό του Παναγιώτη Στάμου, όπως υπάρχει στο πρώτο του βιβλίο «Λόγος ανθηρός χειρο-νομηθείς»
«Μέχρι τά δώδεκα χρόνια διετέλεσε ἀχίτων, ἀνυπόδητος καί χαμαιεύνης• στά δεκατρία του ὑποδέθηκε, δέν ὑποδύθηκε ὅμως ἔκτοτε κανένα ρόλο, ὄντας ἀνίκανος γι’ αὐτό. Δέν ἔγινε δήλ. οὔτε κἄν ἠθοποιός, ἐνῶ τείνει νά γίνει ἠθο-ποιός, χωρίς βέβαια νά μετέχει ἔστω καί στό ἐλάχιστό τῆς θείας μοίρας, ὥστε ἐξ ἠμιστιχίου δύνασθαι ἠθο-ποιεῖν πρόσωπον, ὅπως ὁ Σοφοκλῆς. Ἔχοντας ἀκριβῶς ἐξ αἰτίας τούτου ἐσωτερικοποιήσει τή στέρησή του, δυσκολεύεται ἀπείρως περισσότερο ἀπό τόν θεϊκό ποιητή ως πρός τό ἠθο-ποιεῖν καί καταβάλλει, αἰμάσσοντας καί ἀψορροώντας, μία ἐξαντλητική μέν ἀλλ’ ἀνεξάντλητη πρός τοῦτο προσπάθεια.
Στούς γονεῖς του ὀφείλει τό ζῆν, στή μητέρα του ἰδιαίτερα καί κάποια ἐξοικείωση μέ τήν αὐτοσχέδια ποίηση, δηλ. τήν ποίηση, τό χορό καί τό τραγούδι, σά νά ποῦμε κάτι ἀπό τό ’21• στούς ἀπώτατους προγόνους του τήν ἁφή, τή γεύση, τήν ὄσφρηση καί τήν ὄρθια στάση• στούς δασκάλους τῆς ἐγκύκλιας παιδείας, μετά ἀπό πολλά χρόνια ἄγονης θητείας, τή γραφή καί τήν ἀνάγνωση, ἱκανά τροφεῖα, ἐνῶ στούς πανεπιστημιακούς του δέν ὀφείλει ἀπολύτως τίποτα, οὔτε κἄν χάριτας, καί τό θεωρεῖ ἀτύχημα ὅτι φοίτησε στή Νομική καί ἀποφοίτησε ἀπό τή Φιλοσοφική Σχολή.
Μνημονεύει μέ ἀπέραντο σεβασμό μερικούς σηματωρούς, ξένους κυρίως σοφούς, και μερικούς φιλέλληνες Ἕλληνες, ποιητές βεβαίως, ἀπό τό Σολωμό ώς τόν Παπαδιαμάντη, τόν Παλαμά, τό Βάρναλη καί τό Σεφέρη, στούς ὁποίους καί εἶναι βαθύτατα χρεώστης. Στούς ἀρχαίους σοφούς καί ποιητές, πάντοτε Ἕλληνες, ὀφείλει τήν ε ὐ δ ί α τῆς δράσεως καί τῆς ἀκοῆς, αἰσθήσεων πού κατ’ ἐξοχήν προσ – ιδιάζουν στόν άνθρωπο καί τοῦ χαρίζουν και τό εἶδος του καί τήν εἰδή του.
Γνωρίζει, ὅσο γνωρίζει, τόν Ὅμηρο καί τόν Αἰσχύλο· τόν Ἡσίοδο μέ τό πέλμα – γεννήθηκε σ’ ἐκεῖνα τά μέρη• τό Σοφοκλῆ σέ συνδυασμό μέ τόν Ἡράκλειτο, καί τούς δύο ἐλλιπέστατα βέβαια καί μέ ἀφορμή τήν ἔκλειψη τοῦ φωτός − ὁ δεύτερος θεωρεῖται σκοτεινός καί ὁ πρῶτος μαῦρος, δηλ. ἀνελέητος ποιητής• τόν Ἀριστοφάνη τόν γνωρίζει ἐξ ἰδιοσυγκρασίας! Γιά μερικούς ἀπό τούς ἄλλους διατηρεῖ ὑποψία γνώσεων, γιατί οἱ περισσότεροι ἀ ν α – γ ι γ ν ώ σ κ ο ν τ α ι κάθε φορά καί διαφορετικά, λένε δηλ. πάντα καί κ ά τ ι – ἄ λ λ ο – ἀ κ ό μ η, πού δέν εἶχε στήν πρώτη ἀνάγνωση ἀποκρυπτογραφηθεῖ ἀπό τόν ἀναγνώστη.
Μετανάστευσε ἐξ ἀνάγκης βέβαια, ἀλλ’ αὐτοβούλως, ἐπί διετία κι αὐτό τόν βοήθησε νά ἐμβαθύνει στίς γνώσεις τῆς Ὀργανικῆς Χημείας πού εἶχε παιδιόθεν, ὅτι ὁ ἄνθραξ εἶναι θερμαντική ὕλη – στερήθηκε θερμάνσεως• ὅσο γιά τόν ἄρτο, εἶχε σχεδόν τήν εὔνοια τῶν πολλῶν τοῦ τρίτου κόσμου, γιά τή διαίρεση τοῦ ὁποίου ἄλλωστε, καί μάλιστα μέ κριτήρια χρηματιστηριακά, ἐκτός τοῦ ὅτι δέν εὐθύνεται, ἀπορεῖ καί ἐκπλήσσεται. Τό 1967 διακόπηκε ἡ χορήγηση ἐγκεκριμένης ὑποτροφίας ἀπό ὑπαιτιότητά του, ἐπειδή σκεφτόταν Ἑλληνικά, ὄχι ὅμως καί κοινωνικά – τό δεύτερο πιστοποιήθηκε δεόντως καί τό δέχτηκε μέ γηθοσύνη, διαψεύδοντας ἔτσι ὄχι ἑνός τυχαίου, ἀλλά τοῦ Ἀριστοτέλη τόν ὁρισμό γιά τόν ἄνθρωπο: ὅτι εἶναι ζῶο πολιτικό ἤ κοινωνικό• μετά τό 1974 δέν ἔκανε χρήση ὑποτροφίας ἀπό ὑπαιτιότητα ἄλλων, ἐπειδή ἄλλοι δέν σκέφτονταν ἑλληνικά.
Πικρά αὐτοδίδακτος, χωρίς τίτλους ἀνακουφιστικούς καί παραπλανητικούς, καθηγητής ἁπλῶς, διδάσκει ἀεί διδασκόμενος καί δέν ντρέπεται καθόλου γι’ αὐτό, ἀφοῦ κάτι τέτοιο άπέφυγε καί ὁ Σωκράτης ἤ μᾶλλον ὁ Σόλων, στόν ὁποῖο ἀποδίδεται ἡ γνωστή ρήση γηράσκω ἀεί διδασκόμενος. Διδάσκει καί ἀναλογίζεται τήν ἀ μ ο υ σ ί α του, τουτέστιν τήν ποινή του, χωρίς παρ’ ὅλ’ αὐτά καί νά αἰσθάνεται β α ρ υ – π ο ι ν ί τ η ς, ἄν καί γνωρίζει πολύ καλά, ἐνδεχομένως καλύτερα καί ἀπό τούς ἀρχαίους, ὅτι το ἐν ἀμουσίᾳ καί ἀπαιδευσίᾳ ζῆν ἡ βαρυτέρα τῶν ποινῶν. Ἐλπίζει μόνο νά τοῦ τυχαίνουν καλύτεροι δάσκαλοι, δηλ. μαθητές!»